رسم زمونه

عجب رسمیه رسم زمونه
قصه برگ و باد خزونه
میرن آدما از اونا فقط
خاطره هاشون به جا میمونه
کجاست اون کوچه
چی شد اون خونه
آدماش کجان خدا میدونه

بوتهء یاس بابا جون هنوز
گوشهء باغچه توی گلدونه
عطرش پیچیده تا هفتا خونه
خودش کجاهاست خدا میدونه
میرن آدما از اونا فقط
خاطره هاشون به جا میمونه

تسبیح و مهر بی بی جون هنوز
گوشهء طاقچه توی ایونه
خودش کجاهاست خدا میدونه
 میرن آدما از اونا فقط
خاطره هاشون به جا میمونه

پرسید زیر لب یکی با حسرت
 از ماها بعدها چه یادگاری میخواد بمونه
خدا میدونه
میرن آدما از اونا فقط
خاطره هاشون به جا میمونه

شب آخر

شب آخر است دل دلا چه داری که به زبان آوری 

                                   چه داری که گویی از آن خاطرات یاد آوری؟

غروبم مرگ خورشیدم ،غم انگیزم ،تب آلودم
نگاه بنگی شهرم، پر از رسوایی دودم

مرا نفرین کن ای عرفان، که دیشب در خیالاتم
خدا از بیخ گوشم رد شد و من بی خبر بودم

قناری با صدای خواندنم بر خاک می افتد
که من یک تکه از آیینه ی آواز داوودم

بدون تو در این آلودگی های غبار اندود
من از دنیای شفاف تغزل نیز مطرودم

صدای پای پاییز و طنین خش خش برگم
سکوت سخت دیوار و خروش هق هق رودم

جدا از روزهای گرم و خوب با تو سر کردن
پر از تاریکی ملموس یک حس شب اندودم

حنیف فطرتم بر سنگفرش کوچه ها یخ زد
و من بی او شبیه آتش عصیان نمرودم

چگونه بی خیال زخم های کاری ام باشم ؟
منی که دست هایم را به خون غم نیالودم......!

..... 

شعر از وبلاگ : http://toolesagetam.blogfa.com/

نیازمندعشق

یکی میگه:ماهمه نیازمند

عشقیم.عشق بخشی از سرشت

انسانی است.به اندازه ی خوردن

نوشیدن و خفتن.گاهی به هنگام

تماشای یک غروب زیبا خودراکاملا تنها

مییابیم و میاندیشیم :این زیبایی

اهمیتی نداردچون کسی راندارم تا

دراین زیبایی بااو سهیم شوم.درچنین

مواقعی باید پرسید:چندبار نثار کردن

عشقمانراازماخواسته اند و امتناع

کرده ایم؟چند بار از نزدیک شدن به

کسی و گفتن ان که دوستش داریم

ترسیده ایم؟ از تنهایی حذر کنید.به

اندازه خطرناک ترین داروهای مخدر

خطرناک است.اگر غروب دیگر برای

شما معنایی نداردفروتن باشید و به

جستجوی عشق برخیزید.بدانید که

همچون بقیه ی برکت های روحانی

هر چه بیشتر حاضر به بخشش باشید

بیشتر دریافت میکنید!

جسم سختم

   "   جسم سختم   "

نگو هرگز که طعم لذتی نیست

میان روح من با جسم سختت

نگو این جمله را بی هیچ تفسیر

نکن هرگز مرا در اوج تحقیر

که من زیبایی روح و تننت را

میان جمله هایم می ستایم

و تنها آرزویم که بمانی

میان بستر سرد نگاهم

و باور کن که بیش از تو ملولم

از این سردی

                 از این سختی به به جسمم

                و باور کن که در این تلخ کامی

                                                       ... به گرمای تننت من بی گناهم !

چقدر سحته ...

چقدر سخته تو چشای کسی که همه عشقت رو ازت دزدید و بجاش یه زخم همیشگی رو قلبت هدیه داد زل بزنی و بجای اینکه لبریز از کینه و نفرت شی حس کنی که هنوزم دوسش داری ...

چقدر سخته دلت بخواد سرت روباز به دیواری تکیه بدی که یه بار زیر آوار غرورش همه وجودت له شده ...

چقدر سخته تو خیالت ساعت ها باهاش حرف بزنی اما وقتی دیدیش هیچ چیزی جز سلام نتونی بگی ...

چقدر سخته وقتی پشتت بهشه دونه های اشک گونه هات رو خیس کنه اما مجبور باشی بخندی تا نفهمه که هنوزم دوسش داری ...

چقدر سخته گل آرزوهات رو تو باغ دیگری ببینی و هزار بار تو خودت بشکنی و اون وقت آروم زیر لب بگی ...

                      گل من باغچه نومبارک!